Na de steenuilenhut vrij recent had ik kort erna een nieuwe hut gehuurd bij Glenn Vermeersch.
En nu de flair talk: ja het is pure me-time. Om 5 uur in de ochtend de wekker zetten om 8,5 uur alleen in een hut zitten, midden in een bos. Het enige wat je hoort zijn de vogels of het ruisen van de wind. De notoire wandelaar of fietser die toch veel lawaai moet maken op de wandelweg vlakbij niet meegerekend. Ja, soms duurt het lang voor er weer iets voor de lens verschijnt, zeker kort na het middaguur. De vogelsiësta. Maar dat is het moment om een podcast te luisteren met één oortje in en de blik op de omgeving, het andere oor met de focus op buiten.
En voor ik ook een horoscoop ga schrijven: tijd voor de eerste “nieuwe vangst van de dag”: de appelvink. Zowel nieuw als waarneming voor mijzelf en ineens ook op beeld. Twee keer geluk.
De eerste reeks hierboven is het mannetje. Net iets meer opvallend gekleurd dan het vrouwtje (zie hieronder). Het viel mij op dat ze vaak in paartjes voor de hut verschenen. Waar mijn ervaring met veel andere vogels is dat ze eerder apart verschijnen. De donkere kringen rond de ogen en bek maken dat het mannetje een zekere “autoriteit” uitstralen en strengheid. Maar reflectie van menselijke eigenschappen op dieren is meestal niet een goed idee.
Deze periode van het jaar zitten veel vogels met een (eerste of tweede generatie) jongen. Plots viel mij een heel fijn piepend, bedelend, geluid uit de struiken op links van mij. Daar zat een jonge appelvink. Wat later zat het jong te bedelen naar zijn vader om voedsel. Een teken dat ze nog maar pas het nest verlaten hebben.
Vrij als een vogel kunnen vliegen, het lijkt mij magisch om het te kunnen. Maar om ieder jaar met zowel kleine jongen (pampers) als pubers in huis te zitten, neen dat hoeft ook niet.
Na enige tijd kwam het jong ook alleen voor de hut, bewonderde zijn/haar spiegelbeeld in de vijver en nam ook een uitgebreid bad, wat ik ongegeneerd volgde.
One thought on “Appelvink”
Elke vogel zingt zoals hij gebekt is en de deze zeker! Die ene tussen de varens knalt er nogal tussenuit, en wat zijn die jonkies schattig! Een dagje hutzitten dik waard, al was het alleen maar om ze te zien.