We kennen het allemaal wel: het gevoel van bijna volledig fijne motoriek-loos te zijn we een sneetje hebben in één van onze vingers. De plakker die altijd in de weg zit, nat wordt bij elke keer dat je de handen moet wassen/ontsmetten. Heerlijk frustrerend.
Dit verdwijnt allemaal in het niets als ik deze week deze groenlingen zag snoepen van de zonnebloempitten. Ongelooflijk behendig als ze zijn met hun snavel. Ze draaien de zaden in het rond zodat ze gepeld worden en slikken nadien door. En wij, met al onze intelligentie en 10 vingers zitten te sukkelen als we een noot moeten pellen. Perfecte aanpassing van de natuur dus.
De sequentie hierboven (klik erop als je geen bewegend beeld ziet) is een opeenvolging van 9 beelden, waar je dit bijna magische proces ziet gebeuren.
De groenling, ook wel groenvink, is een zangvogel van de vinkenfamilie. Het mannetje is opvallend meer gekleurd dan het vrouwtje, dat eerder een valere tint heeft. De felle geel-groene streep op de vleugel, valt bij beiden op. Net zoals bij de roodborst, overwinteren bij ons de vogels die meer noordelijk hun habitat hebben en zouden “onze” groenlingen naar het Zuiden trekken, maar over dit laatste lees ik ook dat de meesten hier blijven (zelf vermoed ik dat klimaatopwarming wel een invloed op dit trekgedrag kan hebben).
Vanuit mijn schuilplaats (de meiboomhut) kwam een beperkt aantal groenlingen eten, ik zag er nooit meer dan twee tegelijkertijd. De snoodaards gingen kwasi direct naar de zaadcontainer en dachten niet aan de fotograaf om zich mooi vrij te laten fotograferen. We geven ze geen ongelijk.